Over Leo Schepens

De bron van inspiratie voor de meeste schilderijen is gebaseerd op de vele bezoeken aan de kleine Romaanse dorpskerkjes op het Franse platteland (Haute Saintonge). Gebouwd in de Middeleeuwen (11^e, 12^e eeuw) trotseren ze de tijd. Deze tijd heeft duidelijk zijn sporen achtergelaten op het bouwwerk. Het is juist deze slijtage, deze “tijdsluier” die de inspiratie werd voor de meeste schilderijen. Door het gebruik van een grote verscheidenheid aan materialen, ook niet klassieke materialen zoals zand, textiel, gips of klei, krijgt het werk een huid die sporen laat zien van slijtage en verwering.
Een fascinatie voor tekens en symbolen van verschillende oorsprong is een  belangrijke grondslag in de schilderijen. Meestal worden deze op een intuïtieve manier toegepast.

Opvallend vaak zijn de schilderijen gemaakt in een centrale compositie; alsof we binnenstappen in een wereld die ons vreemd is en waar wij een verhouding toe moeten vinden.
Buiten onze dagelijkse wereld van fysieke- en materiële aard is een andere wereld werkzaam die nog veel groter en omvangrijker is.
Iets van deze wereld worden wij gewaar wanneer we ons richten op bijvoorbeeld  filosofie, psychologie, astrologie, alchemie, antroposofie, muziek en wiskunde. Niet in de laatste plaats zou men in dit rijtje ook de kunst kunnen noemen.
De schilderijen geven ons een kijkje in deze andere wereld. Het is alsof wij kijken naar een proces, een proces dat nog steeds gaande is en waar wij als kijker deelgenoot van worden. Wij mogen zelf het proces “af kijken”, voltooien, of verder mijmeren over dat wat gaande is in het werk.
Bij sommige werken, bijvoorbeeld de serie 5 CONTINENTEN, wordt na een poosje  kijken en overwegen duidelijk wat wordt bedoeld. Andere werken daarentegen blijven langer een raadselachtige samenstelling van symbolen en tekens, die ons uitdagen om deze puzzel op te lossen.
De materieschilderijen van Antoni Tàpies (Barcelona 1923-2012) zijn voor Leo een grote inspiratiebron en geven richting in het ontstaansproces van het werk.

Op een raamwerk wordt een traditioneel schilderdoek gespannen, vaak belijmd met papier. Laag over laag wordt het doek  bewerkt met door hemzelf samengestelde pasta’s van o.a. verf, zand en kunstharsen. In de dagelijkse praktijk wordt op diverse papiersoorten gewerkt. Ook gebruikt hij in toenemende mate verpakkingskarton en andere povere materialen.
Bij het werken laat hij zich geregeld inspireren door speciale muziek van onder andere Dead Can Dance, Sainte Colombe en Bach cantates.
Iets van wat men in deze muziek kan beleven kan men ook vinden in de beeldtaal van de schilderijen.